Bohaterem październikowych „Muzycznych fascynacji” był jeden z największych artystów w dziejach opery, Mario Del Monaco, którego 100-lecie urodzin minęło w lipcu br. W bibliotece o kolejach życia i kariery artysty opowiadał Leszek Skaza, ilustrując je nagraniami jego wielkich kreacji scenicznych.
Mogliśmy zobaczyć i wysłuchać m.in. fragmentów oper „Pajace”, „Trubadur”, „Carmen”, „Tosca”, „Walkiria” oraz „Norma”. W tej ostatniej wielokrotnie partnerowała mu Maria Callas. Zdarzało się, że pomiędzy obojgiem artystów dochodziło czasem do różnych konfliktów i nieporozumień, ale na scenie zachowywali się profesjonalnie i dawali z siebie wszystko, co dokumentują nagrania i entuzjastyczne recenzje. Del Monaco posiadał potężny, pełen metalicznego blasku głos, o którym pisano, że „wręcz wtłacza widzów w fotele”. Tę właśnie moc i barwę głosu publiczność kochała w nim najbardziej, czemu dawała wyraz burzliwymi owacjami po każdej arii. Miał też duży talent aktorski i warunki zewnętrzne prawdziwego amanta, co dodatkowo uwiarygodniało kreowanych na scenie bohaterów.
W latach 50-tych i 60-tych był najlepiej zarabiającym artystą świata. W późniejszym okresie kariery nie stronił też od pieśni i piosenek. Jedną z nich, o tytule „Miłość tak wielka” dedykował swojej ukochanej żonie – Rinie. Kariera artysty trwała do końca lat 60-tych, potem jeszcze sporadycznie występował na koncertach, grał w filmach i udzielał lekcji śpiewu. Zmarł w 1982 r., a władze miasta, w którym mieszkał, wystawiły mu pomnik na centralnym placu.
Pozostały po nim setki nagrań, wiele filmów, wywiadów, powstały liczne biografie, a jego niezwykłe możliwości wokalne budzą podziw do dziś. Zafascynowani niepowtarzalnym brzmieniem głosu Del Monaca, z niecierpliwością czekamy i zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu „Muzyczne fascynacje”.
